Pojawiło się doroczne sprawozdanie GIODO z działalności w 2014 roku. Jednocześnie pierwsze, które w Sejmie przedstawiać będzie pani minister Edyta Bielak-Jomaa. Jej poprzednicy mówili do prawie pustej sali (patrz: „GIODO w Sejmie o naszych sprawach„, 10 stycznia 2014). Niewykluczone, że tym razem – zwłaszcza w sprawach „okołokonkordatowych” – zainteresowanie posłów będzie większe. Na posłankę Krystynę Pawłowicz zawsze można liczyć, zwłaszcza jeśli nie wie o czym mówi (patrz tu i tu).
Temat „kościelny” w sprawozdaniu występuje trzykrotnie – przy opisie batalii o „kognicję GIODO” (strony 93-95), przypadków ujawniania przez duchownych danych parafian oraz przy wzmiance o konferencji na Uniwersytecie Łódzkim (s. 270).
Biuro GIODO z godnym podziwu uporem wrzuca skargi na kościoły do ostatniego 15-go worka z napisem „Inne” mimo, że było ich więcej niż w większości kategorii wymienionych osobno (np. zatrudnienie – 62, oświata i szkolnictwo wyższe – 51, służba zdrowia – 47 a organizacje społeczne – zaledwie 29). Nie tylko traktuje to tę kategorię po macoszemu, ale także ukrywa przed Sejmem (i opinią publiczną) tendencje ilościowe, bo oficjalnie nie wiadomo co jest w środku. Nieoficjalnie zaś wiadomo, że jest wyraźnie rosnąca, bo „ludzie przestają się bać Kościoła„, jak powiedziała osoba znająca temat. Co koresponduje ze wzrostem aż o 100 spraw „innych” w stosunku do roku 2013.
Opis batalii „o kognicję” kończy się informacją o sprawie w Naczelnym Sądzie Administracyjnym w której uczestniczy Polskie Stowarzyszenie Racjonalistów. Za sukces trzeba natomiast uznać znormalnienie sytuacji wokół przypadków ujawniania ofiarodawców parafii i innych tego typu incydentów. Takich wyskoków nie bronią już nawet kurie diecezjalne i sami księża się z nich wycofywali (patrz także „Stop ujawnianiu ofiarodawców„). Do zakończenia „wojny o normalność” brakuje jeszcze tylko ostatecznego obalenia kretyńskiego „i 3”, którym usiłowano w 1997 roku wyłączyć Kościół spod ustawy, wyrządzając mu i GIODO niedźwiedzią przysługę.
Facebook Comments